Ik wist, of ik had gehoord gekregen, dat borstvoeding de beste voeding is. En daar kon ik blijkbaar niet aan voldoen.
Iedere week vragen wij aan een Real Mom of zij de NurtureGoods ervaring willen. Deze mama’s gebruiken een borstkolf van NurtureGoods om zo hun ervaringen te beschrijven en te delen. Zo hopen wij de NurtureGoods ervaring meer onder de aandacht te brengen en jou te helpen bij het maken van een keuze. Deze week is het de beurt van mama Anouk. Lees jij mee?
Fles, borst, kolf, kunst; voer voor de kraamtijd.
Daar zit je dan. Compleet overspoeld door emoties, hormonen en uitputting. Met in je armen een baby. En dan begint het, want die baby die moet gevoed worden. Spontaan voer voor onzekerheid, onduidelijkheid en een grote berg vragen. Zelfs als je in jouw ogen de juiste voorbereidingen hebt getroffen.
De eerste keer
Zo zat ik er ook bij. Na de bevalling van mijn eerste zoontje, in het ziekenhuis. Een grote knul, met honger. En ik dacht alleen nu moet ik borstvoeding geven. Maar er gebeurde zoveel tegelijk. Want omdat het niet direct lukte om hem goed aan te leggen moest hij, vanwege zijn hoge geboortegewicht, direct bij gevoed worden. En zo stond ik voor mijn gevoel al 1-0 achter. Ik had mij toch voorbereid? Hoezo lukt dit niet?
Hoe gaat het met de voeding?
De hele nacht probeer ik om het huilende baby-tje te troosten. En terwijl het zweet onder mijn oksels en borsten gutste hem opnieuw aan te leggen. Tot het moment dat ik alleen maar kon concluderen dat ik moest kiezen voor wat voor ons allebei het beste was. Hij moest gevoed worden en ik moest rusten. Ik zetten een streep door mijn voornemen borstvoeding te geven. Tot mijn grote verdriet. Waar de weken erna werd ik continu geconfronteerd met de vraag hoe het ging met de borstvoeding? En verhalen van kersverse moeders die ogenschijnlijk met gemak een baby aan de borst lieten drinken.
Een nieuwe ervaring creëren
Als nieuwe moeder bracht het vooral verdriet en onzekerheid met zich mee. Ik wist, of ik had gehoord gekregen, dat borstvoeding de beste voeding is. En daar kon ik blijkbaar niet aan voldoen. Achteraf kan ik wel naar kijken met het inzicht dat ik wat had bestempeld als voorbereiding slechts informatievergaring was. En dat de insteek ‘ik zie het wel’ geen verkeerde is, maar in mijn geval niet toereikend genoeg. Die inzichten kwamen pas tijdens de zwangerschap van mijn tweede zoon. Ik wilde de ervaring van de eerste keer vervangen door zelfvertrouwen. Niet zozeer een geslaagde poging van maanden borstvoeding, maar in ieder geval ontdekken hoe het ook kon gaan.
Het moet. Maar waarom?
Een andere ervaring werd het zeker want ik volgende een uitgebreide cursus over alle aspecten van borstvoeding en alleen dat al gaf mij zoveel nieuwe en mooie inzichten. En dus ook al een heel ander gevoel over hoe ik dit wilde aanpakken. Waar ik niet op gerekend had, was dat mijn tweede zoontje met 37 weken geboren zou worden. Klein mannetje, maar met meer ambitie en aandacht voor drinken aan de borst dan mijn eerste zoon. Ik had vertrouwen. Ik gunde mijzelf de tijd. Maar daar dacht niet iedereen om mij heen hetzelfde over. Hij moet wel drinken. Je moet dit zo doen. Probeer anders nog dat. Terwijl ik eigenlijk alleen maar dacht laat mij het doen. Met een kolf wist ik kleine hoeveelheden borstvoeding te verzamelen. Want de grootste uitdaging bleek de toeschietreflex. Dat duurde lang en kleine baby met weinig kracht, die heeft daar moeite mee. Dus het werd kolven. Een ongemakkelijke bezigheid, onhandig zittend in een bed, terwijl ik aan beide kanten de flesjes vast hield. Maar het was het kolven waard om daarna borstvoeding te kunnen geven aan mijn kleine kereltje.
Hier had ik niet op gerekend
De eerste keer deed ik dat geven niet zelf, maar liet het over aan de verpleegkundige, omdat zij beweerde dat het beste lastig kon zijn. Een deel van die, in mijn ogen kostbare borstvoeding, belande op zijn shirtje. Van binnen huilde ik. Dus daarna deed ik het wel zelf. Tot het moment dat mijn lichaam op andere vlakken besloot niet meer mee te doen. Een helse migraine aanval deed mij de das om. Ik kon werkelijk niets. De dagen die volgenden waren ongekend heftig. Vooral emotioneel, want na een lang gesprek met mijn man, koos ik ook nu weer wat het beste was voor mij en mijn kindje en dat was helaas niet borstvoeding.
Toch was er aan het einde van de eerste week nog een lichtpuntje. Of eigenlijk een emotionele rollercoaster. Want ik had veel stuwing en wilde eigenlijk graag de borstvoeding weer oppakken. Maar een kolf had ik niet in huis en de kennis over welke stappen nu evenmin. Want wat als ik dan nu alleen zou kolven? Om op die manier voldoende borstvoeding te kunnen geven? Of het geven van de voeding dus ook aan een ander kon overlaten. Met verdriet en vertrouwen bleef ik bij mijn eerdere beslissing.
Opgeven kan toch niet
Had ik moeten doorzetten? Niet opgeven? Doorbijten? Tja, dat is wel het gevoel wat er speelde. Maar tegelijkertijd wist ik ook dat in deze had gekozen voor datgene wat het beste past. En dat is het belangrijkste. Zorgen voor jezelf is zorgen voor je kindje. En naar mijn inzien zou dat het uitgangspunt moeten zijn als het gaat om voeding. En dat is precies hoe ik er nu bij mijn derde zwangerschap in sta. Met de kennis en ervaring van de vorige keren. Maar ook de teleurstelling en het verdriet. Dus ik vroeg deze keer een lactatiekundige om advies voor de eerste week. Hoe pak ik het wanneer er tegenslag is? Welke scenario’s kan ik met vertrouwen volgen, zonder dat ik mij laat afleiding door adviezen van anderen? En wat heb ik écht nodig? Een comfortabele kolf. Want die gaat mij helpen.
Dus poging drie. Driemaal in scheepsrecht. Samen met de Dual Efficiënt Smart 3.0 van NurtureGoods. Een kolf die snel is. Hallo toeschiet reflex. En comfortabel. Ja, graag! Want de rest is al oncomfortabel genoeg zou ik zeggen. Samen met de ervaringen. En de adviezen voor de scenario’s in de kraamweek lijkt mij dat wel een sleutel tot succesvol voeden.
Kies altijd wat echt goed voelt
Vertrouwen blijft het belangrijkste. Op de momenten dat de rest ongemakkelijk is of lijkt. Mijn lijf weet wat het moet doen. Mijn baby straks in principe ook maar dat is niet altijd een match. Dat betekent niet, dat ik ook deze keer weer een ervaring kan hebben in het geven van borstvoeding. Met de ondersteuning van producten die daar voor bedoeld zijn. Of het nu een kolf is, een goed passende BH, of een fles met een speciale speen. Doen wat goed voelt, wat echt goed voelt voor jou en niet omdat je denkt dat het zo hoort, is nog altijd de beste keuze als het gaat om het voeden van je baby. Want dat is het voer wat je nodig hebt voor kraamtijd. Zodat jij en je kindje samen ontspannen en tevreden zijn.
Veel liefs,
Anouk
Wil jij meer weten over Anouk? Volg haar dan op Instagram @anouk.boetzer